اینترنت یک شبکه غیرمتمرکز است به این معنا که رایانه‌ها، گوشی‌های هوشمند و سایر دستگاهها به یک گره ویژه (نقطه‌ اتصال یا node) وصل هستند که می‌تواند یک نقطه کانونی، یک سرور، یک ارائه دهنده خدمات اینترنت یا یک ابررایانه باشد. این گره ویژه نیز به نوبۀ خود به گره‌های دیگری وصل شده‌ است؛ این اتصال بگونه‌ای است که درنهایت اجازه می‌دهد تا همۀ دستگاهها بتوانند از طریق یک «واسطه» با یکدیگر ارتباط داشته باشند. این واسطه، یک ارتباط برقرار شده (established connection) یا ارتباط ایجاد شده میان چند گره (several in-between nodes) است. اینجا جایی است که زنجیرۀ بلوکی وارد می‌شود: زنجیره بلوکی شیوۀ ذخیره و توزیع و حتی تولید داده‌ها را تغییر می‌دهد. زنجیرۀ بلوکی در واقع چیزی بیش از یک راه جدید برای ساختاربندی ثبت داده‌ها نیست. این فناوری اولین بار در سال ۲۰۰۹ میلادی توسعه داده شد و در آن زمان «شبکه توزیع شده» یا (distributed network) نام گرفت. در مدل سنتی اینترنت، همۀ رایانه‌ها به گره‌هایی وصل هستند که کارشان متمرکز کردن و توزیع مجدد اطلاعات است اما در فناوری زنجیرۀ بلوکی، ساختار ذخیره و توزیع داده‌ها کاملا متفاوت است و به کمک چند فناوری پیشرفته مانند رمزنگاری (cryptography) و فشرده‌سازی پیشرفته داده‌ها، همه رایانه‌هایی که در زنجیره بلوکی هستند، «همۀ» اطلاعات را ذخیره کرده و در آن شبکه توزیع می‌کنند و همزمان، همۀ رایانه‌ها به همۀ رایانه‌های دیگر متصل هستند. این سیستم بدون گره‌های متمرکز کننده کار می‌کند و همۀ دستگاههای متصل به هم، خودشان به نوعی گره هستند. به زبانی بسیار ساده، تفاوت شبکه‌های ارتباطی مانند اینترنت و زنجیرۀ بلوکی را می‌توان در سه عکس زیر نشان داد: سیستم‌ها یا متمرکز (centralised) هستند یا غیرمتمرکز (decentralised) و یا توزیع شده (distributed) که همان روش زنجیرۀ بلوکی است. در شکل سوم «همۀ» نقطه‌ها به «همۀ» نقطه‌های دیگر متصل هستند و نه به «برخی» از آنها. به همین دلیل است که فناوری زنجیرۀ بلوکی یک «دفترکل توزیع شده» (DLT: Distributed Ledger Technology) نیز توصیف شده است. یعنی دفترکل یا دفتر ثبتی که اطلاعات آن بطور کامل در شبکه توزیع شده است.